Σε κλίμα συγκίνησης γιορτάστηκαν στη Στέγη τα 50 χρόνια λειτουργίας της.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Πανοσιολογιώτατος πατέρας Σέργιος, εκπροσωπώντας το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κηφισίας Αμαρουσίου Ωρωπού & Μαραθώνος κ.κ. Κύριλο και ο αξιότιμος Δήμαρχος Κηφισιάς Γ. Θωμάκος.

Ιδιαίτερη χαρά έδωσε σε όλους, η παρουσία της κας Θεοδώρας Μορφοπούλου, κας Μάτας Κακογιάννη, και των κοριτσιών που φιλοξενήθηκαν στη Στέγη προηγούμενα χρόνια.  

Παρατίθεται η ομιλία της Προέδρου Ε.Παλαιολόγου, της Φανουρίας Μαστέλλου [εκ μέρος όλων των παλαιών οικοτρόφων] και της οικοτρόφου Ιλεάνας Καποδίστρια.

21.9.1968

Ιδρύεται στη Ν.Κηφισιά Σωματείο με την επωνυμία «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ Η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ». Υπογράφεται από τα ακόλουθα είκοσι δύο μέλη: Χρυσόστομος Πολιτόπουλος, Δημήτριος Γαλακάτος, Αθανάσιος  Γιαννακούλης, Ιωάννης Γκαράς, Μαρουσώ Γκούφα, Χριστίνα Εξάρχου, Π.Θεοδοσόπουλος, Αννα Καμπίτση, Αννα Καράπα, Γρηγόριος  Καστέλλης, Κυρ. Κυριακίδης, Γεώργιος Λαγοδήμος, Χαρίκλεια Λαγοδήμου, Νικόλαος Ντάβαρης, Αικατερίνη Παλαιοκρασσά, Λεονάρδος Πατρινός, Γεώργιος Πατρινός, Μιχαήλ Περτέσσης, Αλέξανδρος Πίττας, Αχιλλέας Σταματιάδης, Λεωνίδας Σταματιάδης και Βούλα Τζιάκη. 

Σκοπός της Αδελφότητας, όπως διατυπώνεται στο Καταστατικό είναι:

 α] «η παροχή ηθικής, πνευματικής ή και υλικής ενισχύσεως εις ανήλικα κορίτσια στερούμενα καταλλήλου οικογενειακού περιβάλλοντος ή και συνθηκών δυναμένων να διαμορφώσουν ηθικήν προσωπικότητα και διατρέχοντα ηθικούς κινδύνους» και β] η ίδρυσης Χριστιανικής Στέγης Κοριτσιού.  

Από τα ιδρυτικά μέλη η Αννα Καμπίτση δωρίζει το ακίνητο στην οδό Ανοίξεως αρ.24 και Αννα Καράπα, διαθέτει σεβαστό χρηματικό ποσό για την ανέγερση  οικοτροφείου.

7.11.1971

Το όραμα γίνεται πραγματικότητα.

Στο δωρηθέν ακίνητο έχει αναγερθεί διώροφη οικοδομή 1200τμ.

Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ εκπληρώνοντας το σκοπό της, προχωρά στην ίδρυση ιδρύματος με την επωνυμία Χριστιανική Στέγη κοριτσιού η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ, το οποίο υποδέχεται τα πρώτα οκτώ κοριτσάκια: την Κυριακή, την Χριστίνα, την Ελένη, την Αργυρώ, την Γεωργία, την Ανδριανή, την Ουρανία, τη Ρεγγίνα.

Υπεύθυνες ορίζονται τιμής ένεκεν, οι δωρήτριες Αννα Καμπίτση και Αννα Καράπα.

Πολύ σύντομα τα ηνία της λειτουργίας του ιδρύματος αναλαμβάνει η από τα ιδρυτικά μέλη Μαρουσώ Γκούφα, απόφοιτος της σχολής του Ερυθρού Σταυρού και Διευθύνουσα στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας.

Τη Μαρουσώ Γκούφα, στο δύσκολο έργο της, πλαισιώνουν η Ευγενία Στάμπου, αδελφή χειρουργείου στον Άγιο Σάββα και η Θεοδώρα Μορφοπούλου, υποδιευθύνουσα στο ίδιο νοσοκομείο. Τις άξιες αυτές γυναίκες, που με μεγάλη θέληση και περίσσια αγάπη αφιερώνονται στο μεγάλωμα των φιλοξενούμενων κοριτσιών, συνδράμει εθελοντικά, από τα πρώτα χρόνια η κ.Μάτα Κακογιάννη. 

Το 1973 κτίζεται στον προαύλιο χώρο, το εκκλησάκι της Αγίας Αννας, βυζαντινού ρυθμού, σε μνήμη Γεωργίου Καμπίτση, Μιλτιάδη Καράπα και Δημητρίου Φώτιζα. 

Ο σκοπός του ιδρύματος υλοποιείται και με την οικονομική ενίσχυση μεγάλων ευεργετών:

Σωτήριος & Ολυμπία Μιχαλάκη, Παναγιώτης & Αικατερίνη Κοροβίλα, Ηλίας &  Ελένη Στραβοράβδη, Ανδρέας & Μαρία Κωνσταντίνου, Ιωάννης & Σταματία Πανταζή, Αναστασία Ματσούκα, Αννα Μπλαβούκου, Σοφία Τσοκαντά, Ελισάβετ Τούλια, Ιφιγένεια Αυγουστή, Ελένη Καλατζή, Παναγιώτα Παπατσώρη, Ευγενεία Δανέζη, Αμαλία Αργύρη, Αγγελική Ζαχαριάδου, Αννίτα Βούρη, Ελένη Κρικέλα, Γεωργία Νιαβή, Ελένη Κουρκουμέλη, Γεώργιος Πάγκαλος.   

Μεγάλη και η συμβολή ανθρώπων, που βρέθηκαν στη διοίκηση του Ιδρύματος, όπως οι αείμνηστοι Αντώνιος Καρναβέζος, Χρήστος Κανελλόπουλος και τελευταία για 18 χρόνια, κ. Κλεομένης Στεργίου, Δημήτριος Μάγκος, Ναταλία Παλαιοκρασά. 

Έτσι η Βιργινία, η Αγγελική, η Χαρά, η Καλλιόπη, η Μαριάννα, η Φωτεινή, η Παναγιώτα, η Νικολέτα, η Σοφία, η Μαρία, η Φανουρία, η Ειρήνη, η Κούλα, η Ελένη, η Εμμανουέλα, η Αντωνία, η Στεφανία, η Μάντη, η Ντίνα, η Βασιλική, η Χριστίνα, η Ρούλα, είναι κορίτσια, που μεγαλώνουν σε ένα θερμοκήπιο αγάπης,   με χριστιανικές και ηθικές αξίες. Ενηλικιώνονται και ντυμένες νύφες, προχωρούν στη δημιουργία δική τους οικογένεια, με τις ευχές όλων και με προίκα, σύμφωνα με το θεσμό της εποχής, ένα σπίτι.

Τα χρόνια κυλούν και η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ συνεχίζει το έργο της, προσφέροντας φιλοξενία και φροντίδα σε ανήλικα κορίτσια, άπορα, ορφανά, εγκαταλελειμμένα.

Από το 2017, η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ, είναι ΝΠΙΔ, με ειδική πιστοποίηση ως φορέας παροχής Υπηρεσιών Δευτεροβάθμιας Κοινωνικής φροντίδας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Σύμφωνα με τον τροποποιημένο σκοπό του, παρέχει φιλοξενία, φροντίδα, ψυχοκοινωνική στήριξη σε ανήλικα κορίτσια, που έχουν αποδεδειγμένα υποστεί κακοποίηση ή κακομεταχείριση, με όλες τις μορφές που περιλαμβάνει ο επίσημος ορισμός του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας  [ΠΟΥ 1999].

Το επιστημονικό και εξειδικευμένο απασχολούμενο προσωπικό, παρέχει  προσωποποιημένη φροντίδα, σε ένα περιβάλλον οικογενειακού χαρακτήρα.

Η λειτουργία του εναρμονίζεται με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και με πρωταρχικό μέλημα την προστασία και το σεβασμό των Δικαιωμάτων του Παιδιού, σύμφωνα και με τις Διεθνείς Συμβάσεις, προωθεί τα παιδιά σε υιοθεσίες και αναδοχές, όπως χαράσσει η κοινωνική πολιτική.  

Και για τα παιδιά, για τα οποία δεν ευδοκίμησαν οι προσπάθειες επανασύνδεσης με τη βιολογική οικογένεια, ούτε αποκατάστασης σε οικογενειακό περιβάλλον μέσω των θεσμών της υιοθεσίας και της αναδοχής, η Στέγη παραμένει δίπλα τους και στα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωή τους.

Κατά την παραμονή τους στη Στέγη, διασφαλίζεται το δικαίωμα ενημέρωσης, συμμετοχής και έκφρασης γνώμης τους για θέματα που τους αφορούν και για θέματα καθημερινής τους ζωής.

Η Στέγη διασφαλίζει στα φιλοξενούμενα παιδιά την απρόσκοπτη πρόσβαση, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και παραμένει ανοικτή για τους φίλους και τους συμμαθητές τους. 

Η Στέγη μεριμνά για τον επαγγελματικό προσανατολισμό και την επαγγελματική κατάρτιση των παιδιών, ώστε η ένταξη τους στην κοινότητα να γίνει με ομαλό τρόπο.   

Τις απογευματινές ώρες δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να συμμετέχουν σε  δημιουργικές δράσεις όπως εικαστικά, μουσική, χορό, δημιουργική γραφή, παιδική λογοτεχνία, κόσμημα…

Στις δραστηριότητες αυτές η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ προσφέρει μια ανοικτή αγκαλιά φιλοξενίας και σε παιδιά ευάλωτων οικογενειών του Δήμου μας, σύμφωνα με την Αρχή της ισότητας και των ίσων ευκαιριών.

Οι δραστηριότητες πραγματοποιούνται στο «σπιτάκι» μας, όπως αποκαλούμε και το οποίο είναι το σπίτι της δωρήτριας Αννας Καμπίτση, πρόσφατα ανακαινισμένο με χορηγία του ιδρύματος «ΛΙΛΙΑΝ ΒΟΥΔΟΥΡΗ. 

Η επιδίωξη και οι προσπάθειες όλων μας επικεντρώνονται στο να προσφέρουμε στα παιδιά, σε ένα περιβάλλον με θαλπωρή και Αγάπη, εφόδια πνευματικά και ψυχικά για να αντιμετωπίσουν τη ζωή, που ανοίγεται μπροστά τους, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, πίστη στο Θεό, στην οικογένεια και στους ανθρώπους.        

Με τις συνθήκες αυτές η Στέγη έχει φιλοξενήσει, όλα αυτά τα χρόνια, περισσότερα από 500 παιδιά.

Ευχαριστούμε  ιδιαίτερα όλους αυτούς : 

που διαχρονικά, βρίσκονται δίπλα μας και καλύπτουν τις πολύπλευρες ανάγκες της Στέγης, προσφέροντας χρήματα, τρόφιμα, υπηρεσίες, ψυχαγωγία.

Αναφέρω: Κοινωνικό ίδρυμα Λάτση, Εταιρία Navarino, Ιδρυμα Βαρδινογιάννη, Ιδρυμα Λίλιαν Βουδούρη, Εταιρία ALPLA,  Μη κερδοσκοπικό σωματείο ΔΕΣΜΟΣ, Μη κερδοσκοπική οργάνωση ΕΞΕΛΙΞΗ ΖΩΗΣ, , Μη κερδοσκοπική Οργάνωση «Μπορούμε», εταιρία ΕΤΕΜ ΑΕ,  Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, εταιρία ΡΟΚΑΣ, ΧΕΝ Κηφισιάς, Κέντρο ειδικών θεραπειών ΕΥ ΛΟΓΟΥ, κατασκηνώσεις ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ,  KINDERLAND, SUMMER FUN, PARADISE PARK, Σχολές ΑΚΤΟ, Εταιρία ELBISCO, Εταιρία SONNEL,  Εταιρία Convert group, Εταιρία PHARMIS, Φαρμακευτική LILY, Εταιρία NIKAS,  Ξενοδοχείο  DEKELIA, Διαγνωστικά Κέντρα ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΣ και ΑΙΜΟΔΙΑΓΝΩΣΗ, Εταιρία Διανομής καυσίμων Κωνσταντίνα Σταυροπούλου, Απολυμάνσεις Μαρία Σπύρου, Αθλητικός Όμιλος ΑΟΚ Κηφισιάς, Τράπεζα Τροφίμων, Σούπερ Μάρκετ Θανόπουλος, Σκλαβενίτης, Βασιλόπουλος, Εταιρία ΧΡΥΣΑ ΑΥΓΑ, , Εταιρία Ζαργάνης, Εταιρία ΦΛΩΡΙΔΗΣ, εταιρία ΡΟΔΟΥΛΑ, ζαχαροπλαστεία Papaspirou, Αρτοποιείο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ίδρυμα ΚΕΣΟ, Εταιρία ΚΑΛΤΣΟΓΙΑ.

Ευχαριστούμε επίσης 

Τους εθελοντές Γιατρούς μας κ. Αφροδίτη Σακαλίδου [Παιδίατρος], Βογιαντζόγλου Θεοδόσης (Παθολόγος), Καραβίτη Ελευθερία (Οφθαλμίατρος), Κοκμοτού Βιολέτα (ΩΡΛ), Λέκκα Μαρία (Παιδοδοντίατρος), Ηλιάδη Άννα (Ορθοδοντικός)

Και την υπέροχη ομάδα των εθελοντριών μας, που δηλώνουν πάντα παρούσες σε κάθε κάλεσμά μας, είτε για να δημιουργήσουν χειροποιήματα μαζί με τα παιδιά,  είτε για να συμπαρασταθούν στις απογευματινές δραστηριότητες τους, είτε για να στήσουν επιτυχημένα «παζάρια».

Ευχαριστούμε και για τη δική σας σημερινή παρουσία.

Μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε το όραμα των ιδρυτών.

Να είμαστε εδώ, με μια ανοικτή αγκαλιά, για παιδιά που έχουν ανάγκη.

Η προσωπική μου όμως ευχή είναι:

Να έλθει η μέρα, που όλα τα παιδιά θα μεγαλώνουν με τις φυσικές τους οικογένειες και η Στέγη θα είναι εδώ, για να προετοιμάζει τα παιδιά, μέσα από πολιτιστικές, εκπαιδευτικές, ψυχαγωγικές και αθλητικές δραστηριότητες, για την ομαλή ένταξη τους στην κοινότητα και στην αγορά εργασίας.

Ομιλία στα 50χρονα του ιδρύματος της Αγίας Άννης

Φανουρία Μαστέλλου-Βαβάτση

Σ’ αυτή τη μεγάλη ώρα της επετείου των 50 χρόνων από την ίδρυση του ιδρύματος, μου ζητήθηκε, ν’ απευθύνω έναν λόγο στην αγάπη σας, απ’ την πλευρά των παιδιών. Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω μ’ ένα μεγαλυνάριο της Εκκλησίας μας, ποίημα του Αγίου Ανδρέα Κρήτης:

“Αλλότριον των μητέρων η παρθενία και ξένον ταις παρθένοις η παιδοποιΐα. Επί σε Θεοτόκε αμφότερα ωκονομήθει..”

“Δεν ταιριάζει στις μητέρες η παρθενία και είναι άγνωστο στις παρθένες γυναίκες το να κάνουν παιδιά. Στο πρόσωπό σου, Παναγία μας, κατορθώθηκαν και τα δύο. Και η παρθενία και η μητρότητα.”

          Εμείς τα παιδιά του ιδρύματος ζήσαμε μαζί με τρεις παρθένες γυναίκες που θέλησαν ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους στο Χριστό, με το να γίνουν μάνες για κάποια παιδιά, που χτυπήθηκαν από τη μοίρα και τίμησαν μ’ αυτόν τον τρόπο την παρθενία τους. Στα μάτια μας φάνταζαν, σαν μικρές Παναγίες, αφού αυτό έκαναν. Κατόρθωσαν να συνδυάσουν τη μητρότητα, με την παρθενία της ψυχής τους. Και ο καλός Θεός τις ευλόγησε όπως και τη μητέρα Του. Ζήσαμε με υπέροχους ανθρώπους. Είχα την τύχη αλλά και την ευλογία να βρεθώ, όπως και τόσα άλλα παιδιά, σ’ αυτόν τον ιερό για μας πια τόπο της Αγίας Άννας.

Εκτός από ελάχιστους, όλοι εσείς που παρακολουθείτε τη σημερινή γιορτή, δεν μπορείτε να φανταστείτε, τι νοιώθει ένα παιδί, την ώρα που περνάει την πόρτα του ιδρύματος. Την ώρα του αποχωρισμού των παιδιών απ’ τους γονείς τους και την ξαφνική για τα παιδιά “ιδρυματοποίησή” τους. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα παιδί και φυσικά δεν μπορείτε να διανοηθείτε την εφηβεία των παιδιών αυτών, που συνεχώς, η ζωή τους χρωστάει.

Είχαμε την τύχη, σ’ αυτή τη δύσκολη για όλες μας ώρα, να βρεθούν στο δρόμο μας, τρεις ανδρείες γυναίκες, που μας ενέπνεαν ασφάλεια, προστασία, αγάπη και στοργή. Χάρη σ’ εκείνες δεν πέρασε από πάνω μας, η θλίψη της απώλειας των δικών μας ανθρώπων, αφού ήταν πάντα λαμπάδες αναμμένες στο πλευρό μας και νοιώθαμε κάποιους να νοιάζονται για όλες μας τις ανάγκες.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το πρώτο εκείνο απόγευμα στο ίδρυμα. Καθώς οι γονείς μας συζητούσαν τα διαδικαστικά με τη μαμά-Γκούφα και τη μαμά-Θεοδώρα, με συνάντησε  η δ. Ευγενία Σάμπου (η δ.Τζένη για μας), η οποία με είδε έτσι λίγο καχεκτικούλι και  είπε: “Καλέ, θα γίνει άνθρωπος αυτό;” Από την πρώτη ώρα, έβλεπαν την εξέλιξή μας. Ότι θα γίνουμε άνθρωποι και μάλιστα καλοί άνθρωποι. Δεν γίνεται να ζήσεις με ανθρώπους της θυσίας και να μην κολλήσεις κι εσύ λίγο απ’ την προσφορά τους. Έχουν λεχθεί πολλά για τη μαμά Γκούφα, γραμμένα όλα στα ημερολόγια του ιδρύματος, στις ομιλίες που λέχθηκαν στην κηδεία της και κάποια στο διαδίκτυο. Ότι ήταν πρόεδρος του ιδρύματος, ότι ήταν η στυλοβάτης του έργου αυτού, ότι βοήθησε στο στήσιμο για τη λειτουργία του ιδρύματος κι ότι έφερε επάξια τον τίτλο της ΜΗΤΕΡΑΣ στο ίδρυμα. Αυτό που δεν γνωρίζετε, είναι ποιος την πρωτοείπε
”ΜΑΜΑ”. Καθώς επέστρεφαν από την κηδεία της μητέρας της Τασίας της Τσιμπού, γύρισε η Τασία και ρώτησε την κ. Γκούφα: “σε πειράζει, να λέω εσένα μαμά τώρα;” Κι από τότε ήταν για όλες μας, η μαμά μας.

              Όσο κι αν έψαξα στο διαδίκτυο να βρω λεπτομέρειες, για τη ζωή της δ. Τζένης, βρήκα μόνο δύο σειρές. Τις εξής:

“Η αείμνηστη Ευγενία (Τζένη) Σάμπου, πρώην αδελφή χειρουργείου, διακρίθηκε για την αθόρυβη και διακριτική της παρουσία.” Αν η κ. Μαρουσώ, ήταν το μυαλό και η δ. Θεοδώρα η καρδιά στο ίδρυμα, η δ. Τζένη, ήταν, κυριολεκτικά, η ψυχή του. Άφησε μια καριέρα αδελφής νοσοκόμου στα χειρουργεία του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου “Ο Άγιος Σάββας”, πήρε νωρίτερα τη σύνταξή της, για να δοθεί κυριολεκτικά σε παιδιά που είχαν ανάγκη τη στοργή και την περίθαλψή της. Εθελοντικά λοιπόν, η δ. Τζένη, είναι η διαχειρίστρια των ενδυμάτων, των εσωρούχων, των παπουτσιών , όλων των κοριτσιών του Ιδρύματος. Με την είσοδό μας στο ίδρυμα, την κάθε μια μας, την ακολουθούσε κι ένα γράμμα του αλφαβήτου, μεγάλο ή μικρό. Εγώ προσωπικά, είχα το γράμμα “Η” κεφαλαίο. Η δ. Τζένη, έτσι τη φωνάζαμε, ήταν εκείνη που θα τακτοποιούσε όλη την γκαρνταρόμπα μας και θα σημείωνε, σε διακριτικό μέρος της ενδυμασίας ή του παπουτσιού μας, το γράμμα που ταίριαζε στην κάθε μία. Γι’ αυτό και δεν μπερδευόμασταν ποτέ. Στην ιματιοθήκη, όλα ήταν σε τάξη, χάρη σε κείνη. Το πλύσιμο, το σιδέρωμα, η τακτοποίηση των ρούχων, των σεντονιών, των παπλωμάτων, των παλτό και βάλτε πόσα άλλα με τον νου σας χρειάζεται ένα κορίτσι (από κάλτσες, μέχρι κοκαλάκι για τα μαλλιά και φιόγκους), εκείνη τα είχε σε τάξη για όλες μας. 

Δεν θέλετε να γνωρίζετε την αγωνία της, για την προσωπική υγιεινή της κάθε μιας μας.  Να βοηθά στο μπάνιο τα μικρότερα παιδιά, όπως κάνει κάθε μάνα, για να μας δείξει τον σωστό τρόπο πλυσίματος. Ακολουθούσε κάθε ημέρα, το παράδειγμα του Χριστού, που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Εκείνη, ταπεινώνονταν πιο πολύ, για να είμαστε όλες  καθαρές και περιποιημένες. Αν σήμερα ξέρουμε να πούμε πέντε κουβέντες στα παιδιά μας, σε κείνη το οφείλουμε. Ποιος θα ξεχάσει ποτέ, στη χορωδία των Χριστουγέννων, των χαιρετισμών, τα διαφορετικά φουλάρια ή παπιονάκια. Ήταν πάντα δίπλα μας σε κάθε μικρή λεπτομέρεια της ζωής μας. Τον καιρό που ήμουν οικότροφος, η μαμά-Γκούφα και η μαμά-Θεοδώρα εργάζονταν στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα. Έτσι, η δ. Τζένη ήταν επιφορτισμένη και μ’ άλλα διακονήματα. Να συνεννοείται με τους προμηθευτές του ιδρύματος, να συντονίζει το προσωπικό του κατά τις πρωινές ώρες και να υποδέχεται τους συνδρομητές και δωρητές του.

Τη δ. Τζένη, δεν την είπαμε ποτέ μαμά. Δεν ευτύχησε να το ακούσει από καμμιά μας. Βλέπετε, τότε ζούσε η μαμά-Γκούφα. Δεν χωράνε δυο μαμάδες σ’ ένα σπίτι. Στις καρδιές όλων μας, όμως, ήταν πραγματικά, εκείνη, που ψυχανεμίζονταν την μπόρα πριν να έρθει και είχε τα πάντα στην εντέλεια, όπως κάνει κάθε μάνα για να μην υπάρχουν  γκρίνιες σ’ ένα σπιτικό.

          Για τη μαμά-Θεοδώρα, ότι και να πω, θα προσκρούσω στην ταπείνωσή της. Αν όμως δεν μιλήσω, θα τα πουν όλα οι πέτρες αυτού του σπιτιού. Γιατί για μας, τότε, το ίδρυμα, ήταν το σπίτι μας. Η μαμά-Θεοδώρα, ήταν πραγματικά η καρδιά, που μας μετέδιδε ενθουσιασμό και χαρά για τη ζωή. Ήταν εκείνη που προσωπικά μου ενέπνευσε την αγάπη για τις χορωδίες. Αν σήμερα διευθύνω τη χορωδία του σχολείου μου, του ΕΠΑΛ Καλαμαριάς, σ’ εκείνην το οφείλω. Η χορωδία ήταν η διέξοδός μας, η ψυχοθεραπεία μας και η καταξίωσή μας ως παιδιά. Μας έκανε να νοιώθουμε σημαντικές και μέρος ενός συνόλου. Ήμασταν το καμάρι της και πόσο χαιρόταν όταν τα πηγαίναμε καλά στη χριστουγεννιάτικη γιορτή του νοσοκομείου του Αγίου Σάββα ή στους χαιρετισμούς στην εκκλησία των Βιλίων ή στο εκκλησάκι του Ιδρύματος.

Από το βήμα αυτό, αισθάνομαι βαθειά την ανάγκη, να ευχαριστήσω και όλους εκείνους τους αφανείς υποστηρικτές των μαμάδων μας, που εθελοντικά, συμμετείχαν στα συμβούλια και στην Αδελφότητα του ιδρύματος, στο προσωπικό, τους συνδρομητές και τους δωρητές, κάθε εποχής από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Όσους επώνυμους και ανώνυμους βοήθησαν στην εκπαιδευτική, επαγγελματική και οικογενειακή μας αποκατάσταση. Επίσης, να ευχαριστήσουμε και την κ. Παλαιολόγου, για τη σημερινή εκδήλωση, που δόθηκε έτσι η ευκαιρία ν’ ακουστεί το έργο που έκαναν οι προηγούμενοι και ευχόμαστε ολόψυχα, ο καλός Θεός να δώσει τόσο σ’ εκείνη όσο και στους ανθρώπους των συμβουλίων, τη χαρά την τιμή και τη θυσιαστική αγάπη των προκατόχων τους και ν’ αναδειχθούν άξιοι συνεχιστές σ’ αυτό το μεγάλο έργο.

Χάρη στις μάνες μας και σε όλους τους αφανείς σ’ εμάς εθελοντές, δεν νοιώσαμε αυτό που σήμερα λέμε μετατραυματικό στρες ή ιδρυματοποίηση, αλλά όλες νοιώσαμε τη θαλπωρή, τη φροντίδα και την ασφάλεια ενός σπιτικού, χωρίς ανασφάλειες και συμπλέγματα. Βγήκαμε όλα τα κορίτσια, έτοιμες για μια συγκροτημένη ζωή.  Κάποιες από μας έγιναν μάνες,. Άλλες μοναχές σε μοναστήρι. Θυσίασαν οι ανδρείες αυτές γυναίκες, όλη τη ζωή τους και την τελευταία ικμάδα της ψυχής τους για να επουλώσουν τα τραύματά μας και να δημιουργήσουν ένα μεγάλο θαύμα. Τη δημιουργία νέων ηγετριών στην κοινωνία, που πρώτα όμως θα είναι ηγέτες στον εαυτό τους.

Σίγουρα, θα είχατε μια κακή άποψη για τα ιδρύματα! Πιστεύω ότι σήμερα, θ’ αλλάξατε γνώμη, βλέποντας πως υπάρχουν σπάνιες εξαιρέσεις που αξίζουν να βοηθηθούν υλικά, πνευματικά και ψυχικά.

Κλείνοντας, θα  μου επιτρέψετε ν’ αφιερώσω ένα ποίημα της μακαριστής φιλολόγου Παρασκευής Βαΐτση, μια άλλη σπουδαία μορφή που έδωσε ο καλός Θεός να βρεθεί στο δρόμο μου και να το αφιερώσω πρώτα στις μαμάδες μας, έπειτα σε όλους εκείνους που αθόρυβα φρόντιζαν για μας και φυσικά σε όσους θέλουν ακόμη να συνεχίσουν το σπουδαίο αυτό έργο.

Θέλει καρδιά ν' αγαπάς

για να μπορείς ν' ακούς

για να καταλαβαίνεις.

Θέλει . . . και τι δεν θέλει.

Θέλει το παν, τον ίδιο εσένα θέλει.

Που τόσο σέρνεσαι στην γη,
κατρακυλάς και πέφτεις.

Μπορείς ν' αρχίζεις πάντα απ' την αρχή; Μπορείς;

Να τραγουδάς μπορείς σε κάποια δύση;

και τα φτερά τα λαβωμένα κι άτολμα,

μπορείς να ανοίγεις και σιγά και δυνατά μαζί

όμοια αετός από κορφή σ' άλλη κορφή να ρίχνεσαι

να πολεμάς και να πονάς

να ορμάς και να ανεβαίνεις;

Τότε μπορεί και ν' αγαπάς

κι όπου κι αν πας να το θυμάσαι

και λαβωμένος αετός θε να 'σαι !!!

Ομιλία της οικοτρόφου Ιλεάνας Καποδίστρια

Φέτος  το  καλοκαίρι   θα   αποχωριστώ   το  χώρο  του  ιδρύματος  της   αγίας  Άννας  για να  μετακομίσω  στο  ίδρυμα “Μαρία  Κόκκορη”.  Ο λόγος που θα   μετακομίσω είναι  επειδή  ενηλικιώθηκα και  γιατί   βρέθηκε  η  κατάλληλη  δομή   για να πάω.Θα  ήθελα  πάρα  πολύ  να  ευχαριστήσω  όλους  τους  ανθρώπους   που δουλεύουν  στο ίδρυμα  της  Αγίας  Άννας, την κ. Μορφοπούλου  Θεοδώρα, τις  αείμνηστες  Μαρουσώ  Γκούφα, Ευγενία Στάμπου, Άννα Καράπα και Άννα Καμπίτση, την κ. Ευαγγελία  Παλαιολόγου ,την κ. Όλγα, την  κ.Χριστιάννα, την  κα. Κλεάνθη, την κ. Γεωργία, την κ. Άννα, την κ. Κυριακή, την  κ. Νεκταρία, την κ. Αννίτα, την κ. Ελένη, την κ. Σταυρούλα  και την  κ. Μόλυ, που φροντίζουν  όλα τα  παιδία του  ιδρύματος, όχι μόνο  με  φαγητό   και νερό   αλλά  και  με απέραντη αγάπη.

Ελπίζω   να  συνεχίσετε  για όλα τα   χρόνια  που έρχονται  το   μεγάλο έργο σας και  να μοιράζετε  απλόχερα  την  αγάπη σας   στα   επόμενα  παιδιά   που  θα   έρθουν  στην  Στέγη.

Εκτός από τους  ανθρώπους του  ιδρύματος, θα ήθελα  να ευχαριστήσω τους εθελοντές, που ήταν πάντα  κοντά   μας, την κ. Φρατζέσκα, την κ. Ισμήνη,  τον κ. Γιάννη, την κ. Ελένη και  την κόρη της Έρρικα, τον  κ. Αντώνη,  την κ. Ηλιοπούλου  Έφη, την κ. Αμαλία, την κ. Μαρία Κεφαλά, την  κ. Μαρία  Μπόλα, την  κ. Μυρτώ  Αργυροπούλου, την κ. Ελισάβετ  Καίσαρη,  την κ. Χρύση  Παναγιωτοπούλου, την  κ.  Όλγα  Χατζηιωάνου  και  την κ. Λίζα.

Επίσης να ευχαριστήσω τρείς  υπέροχους ανθρώπους,  που με  φιλοξενούν στο  σπίτι  τους , την κ. Ζερβοπούλου  Βασιλική, τον άντρα της  τον  κ.  Γιώργο  και  την  κ. Ασημίνα  Βεράκη.

Αξίζει σε όλους σας  ένα  τεράστιο  μπράβο!

Εύχομαι   στα   κορίτσια  καλή πρόοδο, καλή  σχολική  χρονιά  και  καλή  τύχη  στη  ζωή  τους. 

Πέρασα  πολύ  όμορφες στιγμές  μαζί σας  και θα σας επισκέπτομαι.

Σας ευχαριστώ για όλα  και σας αγαπώ.  Εύχομαι υγεία σε  όλους  σας.

Καλό καλοκαίρι.